گزارش تحقيق: بر روي كودكاني مبتلا به «اختلال نقص توجه» و يا «ناتواني يادگيري» بررسي صورت گرفت. مشكلات يادگيري را بوسيله حداقل يك انحراف معيار نقصان در مجموعه تست هاي روانشناختي – آموزشي در زمينه هاي توانايي ذهني، خواندن، تلفظ، آگاهي آواشناختي و پردازش شنيداري مشخص مي شوند. مجموعه تست هاي مورد استفاده عبارت بودند از مولفه هاي خواندن و تلفظ از WRAT و بخش هاي كلمات ناكامل و تركيب اصوات از Woodcock-Johnson-Revised افراد سمعک اینترتون مورد بررسي داراي حداقل ضريب هوش    بودند. بنابراين افراد مورد بررسي يكدست (همگن) و همسان با كودكان داراي نواقص خاص پردازش شنيداري نبوده اند. با اين وجود، يافته هاي اين بررسي ها نشان مي دهند كه ALR را مي توان به عنوان يك شاخص الكتروفيزيولوژيك پردازش شنيداري و يك ابزار مفيد براي مستند سازي عيني پيامدهاي درماني APD مورد استفاده قرار دارد.

گزارش تحقيق: در يك مطالعه گذشته نگر 142 كودك مبتلا به APD را بررسي كردند.

نتيجه تحقيق: N1 و P2 در 99 كودك با تشخيص ADHD قابل تفكيك از 43 كودك بدون ADHD نبوده است. با  استفاده از ALR نمي توان پس APD و ADHD تفاوت قايل شد.

سندروم داون

از دهه 1960، گزارش هايي در زمينه وجود دامنه هاي بزرگتر ALR در بيماران سندرم داون ارائه شده بودند. توضيح معمول در مورد دامنه بزرگتر ALR به كاهش خوگيري (habituation) نرمال ناشي از عملكرد كورتيكال در مقابل محرك هاي تكرار شونده مربوط مي شود.

گزارش تحقيق: 12 فرد مبتلا  به سندرم داون و 12 فرد نرمال (ميانگين سن 14 سال در هر دو گروه) بررسي شدند. ALR با استفاده از سيگنال ناهمگون منفعل بدست آمد. محرك تكرار شونده يك تون برست 500Hz (با احتمال 80%) و محرك غيرتكرار شونده يك تون برست 2000Hz (با احتمال 20%) با طول مدت 10ms كه در چهار بلوك با ISI معادل 1.25sec و با فاصله 5sec بين بلوك ها در سطح شدت 100dBSPL ارائه مي شدند. ALR را با الكترود غيرمعكوس Cz و فيلتر ميان گذر 1 to 30 Hz و زمان آناليز 750ms ثبت مي كردند. در گروه سندرم داون، نهفتگي N1، P2 و N2 بطور معني داري بامحرك هاي غيرتكرار شونده با تاخير بدست مي آمدند. برخلاف تحقيقات قبلي، در اين بررسي هيچگونه تفاوتي در دامنه N1 تا P2 بين دو گروه مشاهده نشد.در اين بررسي دامنه N2-P3 افزايش يافته است كه مويد پژوهش هاي پيشين (و توجيه آنها بر مبناي عدم خوگيري نسبت به محرك شنيداري تكراري) است.