كدام يك از n خروجي ممكن سرانجام بايد در تنظیم سمعک حضور داشته باشد؟ براي اين تصميم بايد بعضي فرض‌ها ايجاد شود، از قبيل انتخاب منبع با بالاترين سطح، يا منبع با نزديكترين جهت به جلو همانند ديگر طرح‌هاي تطبيقي، اين مدار هم در موقعيت بدون بازآوايي كارايي بهتري از محيط انعكاس‌دار دارد.
در موقعيت بدون بازآوايي، فيلترهاي تطبيقي كه احتياج دارند خيلي ساده‌ترند، و از اين رو خيلي به سرعت و دقيق تطبيق مي‌شوند (adapt).
جايي كه منابع نويز زيادي وجود دارد، آرايش‌هاي تطبيقي عملكرد بهتري از يك آرايش ثابت نمي‌تواند فراهم كند و ممكن است عملكرد بدتري داشته باشد. هر مدار پردازشي تطبيقي كه مشخصات تقويتي‌اش را به سرعت تغيير مي‌دهد در حالي كه گفتار حضور دارد احتمالا مصنوعات ناخوشايند گفتار را نشان مي‌دهد. سمعك پوشيده شده تغيير شكل پاسخ را به سرعت دريافت مي‌كند مانند اضافه شدن نويز با يك كيفيت موزيكال (اينچنين برداشت مي‌شود، زيرا اجزاي narrowband سيگنال به طور ناگهاني سطحشان كم و اضافه مي‌شود).
مصنوعات به حداقل مي‌رسند، با كاهش سرعت آداپته شدن فرايند و /يا هنگامي كه تخمين زده مي‌شود كه فواید سمعک برای کم شنوایان گفتار وجود دارد، همانطور كه قبلا توضيح داده شده است.
آرايش‌هاي تطبيقي همچنين مي‌تواند به صورت غيرعمدي گفتار را در بعضي فركانس‌ها از بين ببرد اگر آرايش مستقيما به سوي منبع متوجه نباشد، براي بيشتر اجراها، از قبيل misbeering اتفاق خواهد افتاد. هرچند شنونده مستقيما به سوي منبع نگاه نمي‌كند، اما تأثيراتش به وسيله تكنيك‌هاي آماري مي‌تواند به حداقل برسد.
يك برتري آرايش‌هاي تطبيقي بر آرايش‌هاي ثابت مربوط است به صحت و دقت كه در آنها ايجاد شده است. بعضي آرايش‌هاي ثابت (به طور برجسته: آرايش‌هاي كاهنده) بر ميكروفن‌هاي جدا از هم تكيه مي‌كنند كه مشخصاتي دارند كه به خوبي با يكديگر تطبيق درمان قطعی وزوز گوش مي‌شوند. چون آرايش‌هاي تطبيقي سيگنال خروجي را نمايش مي‌دهند، فيلتر تطبيقي مي‌تواند به طور جزئي هر عدم مطابقت بين ميكروفن‌ها را جبران كند.