چکیده: تصمیم اولیه وقتی است که یک کلینیسین یا بیمار یک سمعک اعم از CIC ، ITC ، ITE ، BTE یا بدنی را انتخاب می کند که مناسب باشد. در هر نوع سمعک فریت هایی وجود دارد مرتبط با آسانی در جاگذاری، آسانی در کنترل دستکاری ها، قابلیت دیدن، میزان بهره، حساسیت به Noise باد، جهت داری، قابلیت اعتماد، سازگاری تلفن، تنظیمات قابل انعطاف، سهولت در تمیز کردن و اجتناب از انسداد سمعک زیمنس و فیدبک، اهمیت داده شده به هر فاکتور از هر بیمار به بیمار دیگر بسیار متفاوت خواهد بود. نیاز برای ویژگی های اختصاصی مثل volume control  ، switch ، telecoil ، ورودی صوتی مستقیم و میکروفن  دایرکشنال باید بر اساس نیازهای فردی تعیین شوند. همچنین این نیازها انتخاب نوع سمعک را تحت تأثیر قرار خواهند داد. 

دوم: برنامه پردازش سیگنال مناسب برای نیازهای بیمار باید انتخاب شود.

محدود کننده تراکمی فرم مناسب تری از محدود کننده برش قله است اگر که بتواند یک حداکثر خروجی در حد بالا فراهم  کند.

علاوه بر محدود کننده تراکمی، یک نسبت تراکمی پایین که رنج وسیعی از سطح ورودی را فعال می کند برای بیشتر بیماران مناسب است.

این نسبت تراکمی پایین وقتی که تنها یا چند کاناله یا با فعالیت سریع یا آرام باشد فریت هایی را فراهم خواهد کرد.

چند کاناله های تراکمی فریت های بیشتری را برای بیماران با کم شنوایی با شیب قابل توجه فراهم می کنند.

ساختار چند کاناله با دیگر مشخصه ها مثل سرکوب  noise تطبیقی و سرکوب فیدبک سازگار است.

فریت های راحت سرکوب noise تطبیقی بیشترند برای بیمارانی که سمعک هایشان را در محیط های بیشتری می پوشند و کسانی که به تقویت سرتاسری رنج وسیعی از فرکانس ها نیازمندند.

این وضعیت ها برای سمعک های چند حافظه ای به کار برده می شود. تنها تفاوتی که بیمار میل بیشتری به استفاده از سمعک دارد، تنوع پاسخ های انتخاب شده است.

کنترل فیدبک یا کاهش برنامه ها مفیدترند برای بیماران با نقص شنوایی شدید تا عمیق و برای بیمارانی که شنوایی تقریبا نرمال دارند و یا کم شنوایی فرکانس های پایین همراه با افت شدید در فرکانس های بالا.

 

 

منبع: